Bugün önüme bir video düştü. Diyarbakır sokaklarında, gece yarısı, sanki Formula 1 pistiymiş gibi birbirine toz attıran birkaç genç… Milyonluk arabaların direksiyonunda poz kesiyorlar, gazı kökleyip egzozu bağırtıyorlar. Gazeteci bir dostum da videoyu paylaşmış, altına da şu cümleyi yazmış: “Köyde eşeğe binmeyi bilmezken kıymete binen taşlı arazileri ve çiftçi babalarının paralarıyla aldıkları lüks araçlarla yarış yapıyorlar.” Vallahi tam üstüne basmış.
Hikâye hep aynı. Çocukken eşek sırtına oturmayı becerememiş olanlar, büyüyünce direksiyon başına geçince kendini pilot zannediyor. Direksiyon tutmakla adam olunmaz ama onlara sorarsan araba markasıyla birlikte karakter de satın alınır. Yolda hız yapınca karizma artar, videoyu “story” atınca özgüven tavan yapar. Yani hayatın formülü belli: pedal + telefon kamerası = prestij.
Bu gençler için mesele araba değil, mesele gösteriş. Hayatında tırnağıyla kazıdığı tek şey PlayStation kolu olmuş ama Lamborghini’nin gazına basınca kendini bambaşka bir dünyada görüyor. Sosyal medyada boy boy video, arkada egzoz sesi, altta hazır kalıp cümleler: “Başarı tesadüf değildir.” Hadi oradan! Başarı değil, olsa olsa babadan mirasın hızla tüketilmesi.
Şehrin sokaklarını da kendi pistleri sanıyorlar. Korna sesini senfoni, egzoz patlamasını marş zannediyorlar. Halbuki Diyarbakır’ın yolları insanların işine gücüne gitmesi için var, ama onlar için sadece hava atma sahnesi. Gözlerinde kocaman bir yanılgı var: sanıyorlar ki arabaya binince saygınlık da otomatik geliyor. Oysa o saygınlık, direksiyonla değil, insanlıkla ölçülür.
Unutmasınlar, arabalar çürür, lastikler patlar, videolar silinir. Ama bu şehrin hafızasında onların şımarıklığı, ukalalığı ve lüksle ölçülen değersizliği kalır. Köyde eşeğe binmeyi bilmeyenlerin Lamborghini sevdası, bu kentin caddelerine kara mizah gibi kazınır.
